Het Leven Bij Pier

Als ik één plek mocht kiezen waar ik het allerliefste ben, dan is het Pier 15, het skatepark slash café aan de rand van Breda. Niet omdat het bier er nou zo bijzonder lekker is, of omdat het zo ideaal gelegen is, of om andere banale redenen. 
Als Pier midden in de stad had gestaan, of in een leeg grasveld, of bovenop een fucking berg, zou het me niet uitmaken. Het gaat me namelijk ergens anders om. Het lawaai, als ik het terrein op loop, van alle andere mensen die ook hierheen zijn gekomen om nikszeggende ouwehoer-gesprekken te voeren met hun vrienden. De kronkelende sigarettenrook, die kort de gekleurde lampen benevelt. De lege glazen op de tafels, en het personeel die ze tot torens opstapelt bij het opruimen. Dat personeel trouwens; waarvan de cirkel steeds verder overlapt met die van mijn vrienden. Het feit dat alles ondergeplakt is met stickers, en anders wel volgekladderd met graffiti. Zelfs dat het er een beetje stinkt, en dat mijn schoenen altijd aan de vloer blijven plakken. Ik houd van Pier vanwege alle mensen die er naartoe trekken. Mijn lieve, knotsgekke vrienden, alle vieze, sexy skaters, en de baas, die altijd als eerste dronken is. Ik ben het allerliefst bij Pier. Zolang er maar bier is, en zolang we er maar met zijn allen zijn. Alle foto’s, prints en publicaties zijn een ode aan deze maffe, fantastische plek.