A Little Destroying

Vorig jaar, in de zomer voor ik naar Gent zou verhuizen, heb ik een miniatuurhuisje gebouwd van papier en karton. Het was een periode waarin ik relatief weinig te doen had, ik viel in een gat tussen mijn werk en de studie waaraan ik ging beginnen. Ik was aan het inpakken en opruimen, en tussendoor bouwde ik aan mijn mini-huis. Zoiets bouwen is een vrij repetitief proces, dus ik had nog wat mentale ruimte over om na te denken over wat ik nu eigenlijk aan het doen was met dit huisje, en wat er mee moest gaan gebeuren als ik het af had. Eigenlijk ging het volledig over het bouwen zelf - de actie van iets in elkaar zetten wat daarvoor nog niet bestond. Bij veel dingen die ik maak is het eindresultaat toch wel mijn prioriteit, hierbij was dat niet het geval. Ik bouwde een huis, in het huis dat ik ging verlaten, en als het eenmaal af was, wilde ik het niet meenemen naar mijn nieuwe huis. Rationeel kon ik dat uitleggen door rond me te wijzen naar alle dozen vol met andere troep die ik wél ging meenemen: er was geen enkele reden om daar nog een kartonnen huisje aan toe te voegen. Aan de andere kant was er iets vreemders, iets minder simpel vatbaars aan mijn weigering. Het huisje hoorde bij mijn leven, mijn tijd in Breda, en die was nu bijna voorbij. Dus ik stuurde een bericht naar een vriendin die altijd wel te porren is voor een raar plan, om te vragen of ze zin had een miniatuurhuisje in brand te steken. En dat hebben we gedaan. Een lief, pastelkleurig huisje werd woedend, feloranje, en heet, en daarna zakte het in zachte lichtgrijze brokstukken ineen. Het huisje was weg en ik ook bijna. Het maken en ont-maken van het huisje deed me nadenken over creatie en destructie. Over deze tegengestelde acties, die toch ook met elkaar verstrengeld zijn: om het huisje te bouwen moest ik stukken snijden uit een onaangetast stuk karton, tijdens de vernietiging van het huisje ontstond er licht, hitte, en een prachtig spektakel om naar te kijken. Het is ultiem menselijk, iets proberen te scheppen waarmee je je gevoelens kunt ordenen. En het is net zo menselijk om heimelijk ervan te genieten als dingen ontploffen, uit elkaar spatten, in vlammen opgaan. Ik denk dat deze twee machten eerder in elkaars verlengde liggen dan dat ze tegenover elkaar staan. En ik denk dat we allemaal af en toe ons huisje in de fik moeten steken, om onze destructieve neigingen in goede banen te leiden.